Recenzja X-Yuriego Do góry

Historia Daze of Hate, na którą składają się 3 zeszyty, od 19 do 21, serii KOTOR, kontynuuje bezpośrednio wątek rozpoczęty w poprzednim "Story Arc".

"So many new recruits. Different species, differennt armors, different languages.. and not enough time to lern our ways.

A sama historia, cóż, zdecydowanie ciekawiej się robi niż w poprzednich zeszytach, takie nagromadzenie wzajemnie się nielubiących postaci musiało skutkować potyczkami i zgrzytami, zarówno słownymi jak i fizycznymi. Dużo jest też scen humorystycznych się pojawia, jedną z ciekawszych scen o takim charakterze z pewnością jest ostatni kadr 1 zeszytu, gdzie razem związani plecami do siebie są mistrz Lucien i Zayne... Inną wartą uwagi sceną jest Alek atakujący Mandalore'a, i popis umiejętności tego drugiego. Albo np Rohlan "oddający Honory" Mand'alorowi. Tak pod względem ilości "fajnych scen" komiks jest bardzo fajny, zwłaszcza jeśli się pamięta jego wspaniałą końcówkę, czyli bitwę każdego z każdym (i oczywiście wyraźnie widać kto tam jest najskuteczniejszy, Mandalorianie zachowują szyk i osłaniają odwrót przywódcy... )

Do minusów zaliczyłbym pewien nielubiany przeze mnie zabieg, w poprzedniej historii Zayne dostał od Jarael "ochronne rękawice", pierwszą myślą moją wtedy było "Aha, w ciągu najbliższych kilku numerów uratują mu One życie", i niestety nie myliłem się..

Podsumowując, komiks bardzo dobry, nie jest jednak genialny, chwilami ma się wrażenie, że aż za dużo akcji opchnięto w za małej ilości stron, dlatego nie pełna 10, a tylko 9/10.

Recenzja Mahiyany Do góry

Zaślepieni Nienawiścią, tak jak i inne pozycje z cyklu Rycerzy Starej Republiki składają się z trzech zeszytów. Tym razem many mnóstwo Mandalorian. Osobiście pojawia się nawet sam Madalor, którzy przyprowadza ze sobą jakby nie było małą armię, co daje duże pole do popisu, skutkujące naprawdę różnorakimi postaciami. W samej fabule pojawia się kwestia potrzeby posiadania różnorakich pancerzy dostosowanych do różnych gatunków, jak i również pomysł na unormowanie ich by zwiększyć poczucie przynależności do grupy. Jeżeli chodzi o przeplatające się różne wątki, na które zwracałam uwagę przy poprzednich pozycjach to tym razem problem ten był dla mnie w ogóle nie odczuwalny. Cała akcja toczyła się blisko siebie, co sprawiło, że wydarzenia zdawały się bardziej spójne, co jest oczywiście wielkim plusem. Spowodowało to również ponowne spotkania wielu postaci, czasami z zaskakującymi skutkami czy też w ciekawych okolicznościach.
Jeżeli chodzi o aspekty wizualne, to odnoszę wrażenie, że jest tylko lepiej i lepiej. Wielkim plusem tej pozycji są kadry przedstawiające wielu Mandalorian naraz stojących spokojnie obok Mandalora czy też w wirze walki. Szczegółowość tych kadrów oraz dynamika są naprawdę zachwycające. Mamy też wiele ogromnych kadrów z kosmicznymi ślimakami wprowadzonymi w Nocach Gniewu. Ku mojej radości Jarael dalej często pojawia się w komiksie, z coraz bardziej poszarpanym ubraniem (miło, że rysownicy zwracają uwagę na tak drobne szczegóły).
Komiks teoretycznie kończy się smutno – odleceniem Campera, ale radosny nastrój miała chyba wprowadzić informacja o tym, że Gryph jednak żyje, przekazana przez aż nienaturalnie radosnego Trandoshanina, który przez to bardzo karykaturalnie wyglądał.
Za sceny bitewne Mandalorian daję 8/10.