Recenzja X-Yuriego Do góry

Najnowsze dzieło Rydera Windhama, The Wrath of Darth Maul pierwotnie nie znajdowało się na liście interesujących mnie pozycji, ot, kolejna książka jakich wychodzi wiele. Dopiero, już po jej premierze, Urthona poinformował mnie, że w wywiadzie z autorem który czyta, pojawia się wzmianka o Mandalorianinie... no i pozycja stała się dla mnie ciekawa i wylądowała na liście "zamówić". No i w końcu doczekała się zamówienia, w międzyczasie stając się ciekawą dla mnie pozycją także z dodatkowego powodu - poza samym Mandalorianinem zacząłem być ciekaw po prostu "jak to z tym Maulem było", czy też "jaka obecnie obowiązuje wersja tego jak to z tym Maulem było".

No i się zawiodłem na obu wątkach, niestety. Mandalorianin, zwany Meltch Krakko... nie ma tu chyba nawet żadnej kwestii mówionej! (sprawdziłem, nie ma, tylko raz krzyczy jakiś rozkaz...) No ale przynajmniej jest skuteczny podczas pierwszego_spotkania_z_Maulem. Sam zaś Maul... przede wszystkim zawiodłem się na końcówce, liczyłem że książka będzie stanowiła o wiele większy pomost między Mrocznym Widmem a Wojnami Klonów. A niestety, jedyne czego dowiadujemy się o tym jak Maul przeżył to to, że PRAWDOPODOBNIE wlazł do jakiegoś szybu wentylacyjnego spadając... nic czego nie można by się domyślić samemu, to wszakże jeden z bardziej "oczywistych" pomysłów. Mamy w każdym razie "spadającego w 2 kawałkach Maula" po czym zaraz jest następny rozdział, ukazujący go takim jak poznaliśmy go w Wojnach Klonów. Ech. Pytanie, czy autor nie opisał żadnych szczegółów bo nie dostał na to pozwolenia, czy raczej uznał że "Tego się nie da sensownie wytłumaczyć, więc przeskoczę ten kawałek"? Cóż... nie wiem.

Książka nie przypadnie zapewne do gustu także fanom kultowej pozycji jaką jest Darth Maul: Łowca z Mroku. Nie jestem w stanie powiedzieć na ile to co przedstawione w nowej pozycji gryzie się z tym co było w Łowcy, bo czytałem go naprawdę lata temu i nie pamiętam prawie żadnych szczegółów, jedynie ogólny zarys "Co, kto, gdzie, dlaczego". Nie wystarczy to by porównać wspomnienia Maula o szkoleniu z tym jak wyglądało ono we "Wrath", ale jest całkowicie wystarczające by zauważyć, że fakt iż Maul cieszący się z tego ze Sidious wyśle go przeciwko dwójce Jedi (wydarzenia znane z Mrocznego Widma) najbardziej radosny jest z tego że swoje szkolenie W KOŃCU będzie mógł wykorzystać przeciwko prawdziwemu przeciwnikowi, przeciwko Jedi, oznacza ni mniej ni więcej że... Darsha oraz przede wszystkim Anoon Bondara, jeśli dobrze pamiętam określany w książce jednym z najlepszych szermierzy zakonu, nigdy nie stanęli mu na drodze... niefajne. O tyle niefajne że o takich wydarzeniach z komiksu "Darth Maul" się wspomina. I znów pytanie, wina autora, czy dostał takie zalecenia?

Najdziwniejsze jest to, że po dwóch akapitach pełnych marudzenia, stwierdzę teraz, że... książka mi się podobała. Fajnie się ją czytało, fabuła ładnie zasuwała do przodu, często działając na zasadzie "rozdział opisuje jakieś wydarzenie, następny opisuje jakieś wydarzenie mające 3 lata później, a kolejny rozdział to znów przeskok o 2 lata". To się sprawdziło moim zdaniem. A Maula czasami autentycznie szkoda... choć im więcej ma lat tym mniej go żal.

Samo wydanie jest bardzo ładne, książka znajduje się w specjalnej tekturce z ładnym obrazkiem Maula z przodu i fajnie wyglądającymi grzbietami, po wyciągnięciu książki z tekturki mamy pozycje w twardej oprawie, o ładnym (taki sam jak na tekturce) grzbiecie, i dość nietypowej okładce - nie ma na niej żadnego tytułu, autora ani nic, sam Maul.

Podsumowując... dam książce 7/10. Bo była fajna, ale nie tak bardzo jak mogła.