Recenzja X-Yuriego Do góry

Komiks "Son of Dathomir" to dosyć oryginalna historia, jest bowiem JEDYNYM komiksem wydanym przez Dark Horse'a który ma status "kanonu". Wszystkie inne historie w związku ze zmianami w kwestii kanonu uzyskały status legend, historia o maulu jest jedyna z rzeczy wydanych po "resecie" która dostała status kanoniczności. A status ten dostał, ponieważ oparty był na scenariuszach dla odcinków serialu The Clone Wars (którego status pozostał bez zmian, jest kanoniczy).

Historia Maula (i Mandalorian) w serialu kończyła się w dość otwarty sposób, w recenzji odcinka "Lawless" napisałem "Zakończenie jest co prawda otwarte, ale mam nadzieje ze pozostanie takie jakie jest i nikt nie będzie zbyt wiele z nim kombinował, na chwilę obecną bowiem bardzo fajnie wpasowuje się w resztę uniwersum." - tenże komiks jest zaprzeczeniem mych nadziei (Ach, Vizsla miał rację!).

Czy komiks jest dobry? Cóż... jest szybki. I powiedziałbym, że... mógłby być sporo lepszy - cztery zeszyty jako, jak sądzę, odpowiednik czterech odcinków serialu słabo się sprawdzają - na ekranie w minutę można przedstawić ciekawą rozmowę, ze sporą ilością różnych min, grymasów itd. W komiksie, zwłaszcza typowo - Star Warsowym, taki dialog, dobrze napisany, zajął by połowę zeszytu. Podobnie zresztą z pojedynkami i scenami bitewnymi - nie wiem czy to właściwe wrażenie, ale widać, że pierwotnie ta historia powstała dla innego medium. Choć oczywiście nie jestem pewien czy obserwacja ta nie wynika po prostu z wiedzy jak powstał.

Podstawową rzeczą jaką można powiedzieć na temat bohaterów tego komiksu to "garstka (nienaruszalnych przez większość czasu) bohaterów imiennych plus masa anonimowych istot by ginęły". Postacie są dość ciekawe, ilość stronnictw jest pozornie znaczna - choć realnie jest zaledwie dwóch graczy, czyli Matka Talzin (i jej słuchający Maul oraz mu podwładni Mandalorianie, Pykowie i Czarne Słońce) oraz Sidious, sterujący zarówno Separatystami jak i Jedi (którzy grają tu jednak drugorzędną rolę). O ile potyczki między Talzin a Sidiousem są co najwyżej ciekawe, tym co najbardziej mi się podoba to sposób w jaki Palpi manipuluje Jedi i ich "poszukiwaniami drugiego Sitha".

Sama fabuła zasadniczo niewiele posuwa uniwersum do przodu - ale bez spoilerów ciężko to wyjaśnić, więc nie będę wdawał się w szczegóły. Mandalorianie mają w komiksie dość istotną rolę i są przedstawieni z jednej strony dość ciekawie ("wojownicy, nie najemnicy") z drugiej jednak główna ich rola to ginięcie w bitwach. Komiks jednak nie narusza zbytnio "losów Mandalory", a więc w pewien sposób moje "nadzieje" się spełniły.

Graficznie komiks jest spoko, choć najładniejsza w nim jest jedna ze specjalnych okładek. Co ważne - jest bardzo konsekwentnie rysowany, co pozwala bezproblemowo rozpoznawać dwójkę imiennych Mandalorian. Niby to oczywiste, ale różne rzeczy się już widziało... Zastanawiający jest też stary-wygląd Palpatine'a jako Sidiousa, pomarszczony jakby był już po RoTSie. Ale to pewnie taka wizja twórcy pewnie.

Podsumowując... historia akceptowalna, bez żadnych rzeczy które by mega odrzucały, Mandalorianie są w miarę spoko ukazani, więc oceniłbym go na... 8/10. Warto się zapoznać.