Recenzja X-Yuriego Do góry
"The Last Jedi" (czy też 'Ostatni Jedi", choć ja czytałem po angielsku, więc dla recki lepszą wersją jest ta oryginalna) pierwotnie ogłaszany był jako kolejna część serii Noce Coruscant, później jednak z używania podtytułu zrezygnowano, choć wielu fanów wciąż myśli o tym jako części Nocy - nie bez słuszności. Sam przeczytałem tylko pierwszy tom trylogii o Jaxie, był znośny ale jednocześnie nie na tyle bym zakupił i przeczytał kolejne tomy. Zawsze była jakaś książka o większym priorytecie, bądź zawierająca Mando bądź mnie bardziej ciekawiąca.
Po The Last Jedi jednak sięgnąłem, jako że pewna jej część dzieje się na Mandalorze. Co w połączeniu z faktem, że premierę miała ona już PO mando-odcinkach 5 sezonu The Clone Wars i autor miał możliwość odniesienia się do nich dawało nadzieję na coś ciekawego. Ale o tym w odpowiedniej części recenzji.
Fabularnie książka kontynuuje wątki z Nocy Coruscant, standardowo jednak dbając, by nowy czytelnik nie czuł się zbyt zagubiony w nich. Jako osoba nieznająca akcji dwóch poprzednich tomów mam wrażenie, że dzięki temu co przeczytałem tutaj mógłbym całkiem sprawne ogólnikowe streszczenie poprzednich książek napisać. Sama fabuła zmierza po nitce do kłębka i finalnej rozgrywki, po drodze jednak zaliczając kilka ciekawszych elementów. Spoilerowal nie będę, ale tożsamość "kreta" mnie dość zaskoczyła, spodziewałem się innego rozwiązania. Podoba mi się też taka drobnostka jak to, że jeśli dobrze zrozumiałem opis, Jax do pewnego obiektu w kosmosie podszedł w podobny sposób jak zrobił to Jango Fett w grze Bounty Hunter dostając się do wiezienia na Oovo IV. Interesująca była też rasa Cephalonów (wprowadzona już w 2 tomie Nocy, ale dla mnie całkiem nowa) podobnie jak Darth Ramage (znów, wprowadzony wpierw w 3cim tomie). Niestety fabula jako całość o ile może być ciekawa i zachęcająca do dalszego czytania to pozostawia pewien niedosyt z powodu końcówki. Liczyłem na jakieś bardziej... ostateczne rozwiązanie.
Mandalorianie są jednocześnie bardzo obecni i niemal nieobecni w tej książce. Przede wszystkim, daje ona parę szczegółów na temat losów Mandalory, Sundari itd po tym co widzieliśmy w TCW. Ukazuje też wprowadzona przez Karen knajpę Oyu'baat gdzie dzieje się istotna część akcji. Jednak samych mandalorian... pojawia sie cały jeden, imienny, większość czasu stojący i 'ochraniający'. Sam opis zarówno miasta jak i knajpy jest jednak doskonały i bardzo satysfakcjonujący, to dla mnie najlepiej wykonana część książki.
Podsumowując... 7/10. Sporo fajnych elementów które jednak można było dużo fajniej połączyć i o wiele lepiej zakończyć. Recenzja Urthony Do góry
Kolejny tom przygód Jaxa i spółki za mną. Czyta się toto dobrze, nie nudzi się, chociaż są tylko 4 planety i większość czasu zajmują próby uratowania pewnej postaci oraz wspomnienia Jaxa o innej :D W tle mamy też manipulowanie czasem, holocrony Sithów, Vadera i Inkwizytorów. Klimat jest poważniejszy, nawet rozmowy Dena i I-5 są mniej śmieszne. Mamy też nawiązania do TCW, w tym odcinków z Maulem na Mandalorze (Kolektyw Cieni). Dodatkowo z kwestii Piella wybrnięto w ten sposób, że nie wymienia się jego imienia, tylko kiedy chodzi o osobnika u którego uczył się Pavan, pada określenie Mistrz Jedi.
Tłumaczenie dobre, bez literówek itp. Tylko mogę przyczepić się do pisowni nazwy rasy: raz jest CeFalonowie a raz CePHalonowie. Po tym widać, że tłumaczyły dwie osoby. Ale cóż, po jakimś czasie idzie się przyzwyczaić, bo w sumie mało występują. |
