Okiem Manda’Yaim #15   Jak co miesiąc zapraszamy do lektury tekstów z serii „Okiem Manda’Yaim”. Temat na ubiegły miesiąc brzmiał: Ocena reform wprowadzonych przez Cassusa Fetta w czasach Wojen Mandaloriańskich. Poniżej wypowiedzi trzech naszych członków. Kuel: Jakiego zdania by nie mieć o Cassusie, nie można zaprzeczyć, że znał się na swoim fachu. Był świetnym strategiem. Potrafił wykorzystać wszystkie dobre strony armii, niwelując przy okazji jej wady. Decyzje zapadające pod jego wpływem zapewniły Mandalorianom ogromny sukces, wybicie się poza własny system na skalę, jak się zdaje, największą w ich historii. Co warto zaznaczyć- Mandalor Ostateczny zyskał dużą sławę i zaszczytne miejsce w historii Mandalorian, a przecież bez Cassusa było by to z pewnością nie takie łatwe. Wielu poczytywało mu to za złą decyzję, ale osobiście jestem również fanem reform organizacji wojska od strony bardziej technicznej. Zarówno wprowadzenie jednolitego umundurowania, jak i zastosowanie logistyki było strzałem w dziesiątkę. Choć oczywiście zabiło nieco tradycyjną formę i ducha, ale przecież razem złożyło się na wspaniałą kampanię, która prawie dosięgnęła samego serca Republiki. Dex: Reformy Cassusa Fetta, choć niestandardowe przyniosły jeden z największych, jeśli nie największy, sukces militarny w dziejach Mandalory. To właśnie Fett namówił Mandalora Ostatecznego na wsparcie marginalnego ruchu Neo-Konkwistadorów, który później stał się podstawą jego armii w czasie wojen mandaloriańskich. Najbardziej widoczną zmianą jest odstępstwo od indywidualności pancerzy Konkwistadorów, na rzecz nowej struktury i podziału. Rzecz kontrowersyjna, a jednak historia pokazała, że słuszna. Wszystkie zbroje były do siebie podobne, a jedyne różnice wynikały z potrzeb przystosowania ich do cech fizycznych nie-ludzi. Ważną nowością wprowadzoną przez Cassusa były kuźnie wojenne tworzone przy liniach frontu. Pozwalały dostarczać sprzęt nowym rekrutom wzmacniając szeregi Neo-Konkwistadorów, co pozwoliło zachować najwyższą gotowość bojową. Reasumując reformy Cassusa Fetta choć niekonwencjonalne, a przez starszych wojowników uważane za dziwne i niepotrzebne, pozwoliły Mandalorianom zachwiać Starą Republiką, niosąc jej niewyobrażalne straty. Yuri: Reformy których autorstwo przypisuje się Cassusowi są dla mnie kwestią dość sporną. Z jednej strony bowiem, czyniły one z Mandalorian coś o wiele bliższego zunifikowanej armii niż dotychczas, co samo w sobie nie było złe... Unifikacja-do-pewnego-stopnia towarzyszyła też pomniejszym grupom mando-najemników, bo to się często po prostu sprawdza w boju. Podobnie jak kuźnie wojenne jego pomysłu - pomysł fajny i wart uwagi nie tylko w kontekście wojen_mandaloriańskich. Pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy w kontekście jego reform była dość negatywna - bo pomyślałem sobie głównie o tym, czym się skończyła a co najlepiej było widać w KOTORach (grach). Ale z drugiej strony, Cassus robił tylko to co wieki później opisał Gar Saxon - "Nie kwestionujemy strategii... dbamy o to, żeby okazała się SKUTECZNA." - nie wnikał zapewne w to, co może się stać jeśli przegrają wojnę. Z reformami mam też inny problem - nie do końca jasne jest bowiem, ile z całokształtu przemian mandaloriańskich tamtego okresu można przypisywać właśnie Cassusowi. Ale dla uproszczenia można przyjąć, że wszystko. Bo łatwiej. I choć rezultaty po wojnie niekoniecznie były fajne, to długofalowo, wydaje mi się, że to w co zmienili się Mandalorianie było fajniejsze. Bardziej multirasowe-na-równych-zasadach. No, prawie równych. (Bo słyszał ktoś o Mandalorze-nie-człowieku? Licząc oczywiście od Canderousa, bez poprzedzających go Taungów. Kwestię Maula też ignorujemy, bo to nie Mandalorianin.) W wersji skrótowej: Cassus był fajny i moim zdaniem zrobił to co najlepsze w zastanych okolicznościach. Temat na forum.   · Kuel dnia 06 lutego 2015 11:24:37 ·