Mandaloriańska Herbatka   — Gdzie są ci wszyscy durnie?! — dowódca lokalnego oddziału rebelii nie mógł tego dnia odnaleźć żadnego ze swoich adiutantów. — I GDZIE JEST MÓJ KAF?! — Melduję panie poruczniku, że ostatnio widziałem sierżanta jak wchodził do namiotu rekrutów, żeby przeciągnąć ich przez poranne ćwiczenia — ochoczo odezwał się jeden z pałętających się w okolicy szeregowców. Jeśli porucznik prawidłowo rozpoznał zabraka to zgłosił się on bez szczególnego powodu. Żadnej zabitej rodziny, żadnej chęci zemsty, po prostu przekonanie, że imperium nie powinno panować. — To gdzie oni teraz są?! Przecież powinni siedzieć tu, na samym środku, albo biegać dookoła obozu! — Melduję, że nie widziałem żadnego od rana. — MYŚL, CZŁOWIEKU! Czemu nikt mi tego nie zameldował… Gdzie sierżanci? — Melduję, że nie widziałem żadnego od rana. — CO?! Czy wyście wszyscy powariowali?! — nagle porucznika opuściła cała werwa i wyglądał jakby zeszło z niego całe powietrze — Powiedz mi przynajmniej, że warty stoją. — Melduję, że nie wiem. — To idź sprawdzić! Zarządź alarm, a ja w tym czasie wyciągnę tych leni z prycz. Cała irytacja opuściła go, gdy zobaczył wszystkich swoich podoficerów leżących w równym rzędzie wewnątrz namiotu rekrutów. O ile mógł ocenić każdy z nich był martwy. Spojrzał prycze — leżący tam żołnierze byli fachowo unieruchomieni za pomocą ich własnych ubrań. — CO TU SIĘ… — krzyk porucznika ucichł na widok wycelowanego w jego stronę karabinu blasterowego, trzymanego przez jednego z dwóch wojowników siedzących przy stole stojącym na środku namiotu. Drugi z intruzów spokojnie popijał coś z parującego kubka. Czyżby ten napar z liści, który często robił jeden z jego kaprali? Hełmy z charakterystycznym wizjerem leżały na stole pomiędzy wojownikami — Mandalorianie. Wiedział tylko o jednym powodzie, dla którego mogliby tu być. — Cześć Willy. Co ty myślałeś, że jak znikniesz to cię nie namierzymy? — Powiedzcie Pyke’om, że będę miał dla nich forsę za dwa standardowe miesiące. I spadajcie mi stąd, nasze interesy powinny być tajemnicą. — Za późno robaszku. Przestałeś być dłużnikiem; odkąd wynajęli nas, jesteś przykładem. Oficer usiłował uskoczyć, ale zanim zdążył ruszyć się choćby o centymetr, środek jego czoła ozdobił wypalony ślad. — To co, idziemy? — Zaczekaj chwilę, ten liściasty napar zabrany kapralowi jest całkiem dobry. — To daj mi też, to nie tak, że gdzieś się śpieszymy. Mniej więcej w połowie drugiego kubka syreny alarmowe rozbrzmiały w całym obozie. — Ehh… dlaczego oni nigdy nie dają dokończyć… — Siedź, masz po co wstawać? Kiedy wyszli przed namiot, zobaczyli zbieraninę szeregowców celujących w nich z pozbieranej po całym obozie broni. — Wy się nigdy nie nauczycie… Trudno, chciałem po dobroci — mruknął starszy z dwóch Mandalorian, odpalając zawczasu przygotowane ładunki wybuchowe i wyciągając blaster. Kątem wizjera widział, że jego młodszy towarzysz miał już swoje pistolety w dłoniach. — Ile Ci zostało tych liści? — Zapytał się, gdy odchodzili od pogrążonego w ciszy obozu. — Dość, żeby znajomy botanik dowiedział się co to za roślina. To smaczniejsze niż ten kaf, który robisz. I chyba mniej kopie po żołądku.

Komentarze   Brak komentarzy. Może czas dodać swój?

Dodaj komentarz   Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.