 |
Patrz przed siebie |
 |
| |
|
Przedostanie się przez dzielnice ogarniętego pożogą miasta było trudne, ale nie niewykonalne dla jej oddziału. Byłoby prościej, gdyby nie musiała czuwać nad bezpieczeństwem Jedi, lecz była w końcu żołnierzem Straży Śmierci. Jej podwładni zabezpieczyli płytę lądowiska, skąd Kenobi mógł w miarę bezpiecznie wrócić na Coruscant.
- Mogę wezwać pomoc – Jedi zaproponował z grodzi statku. – Republika wam pomoże, jeśli...
- Sami sobie poradzimy – ostro ucięła mu w pół słowa, ani przez chwilę nie żałując swych słów, gdy oblicze Jedi wyglądało...smutno. Widziała, że jakaś część Kenobiego pragnęła pozostać w objętym wojną mieście. I, może, dać upust swemu żalu i stracie, zatracając się w walce, zabijając i zabijając, aż nie pozostanie nic więcej, niż pustka. Ale nie mogła na to pozwolić, aby wizerunek szlachetnego i prawego Jedi zginął tutaj, w jej wojnie. Nie dlatego, że go lubiła, czy szanowała – pragnęła tylko ocalić ostatnie wspomnienia Satine. Ostatnie myśli. Nie może pozwolić, by gniew i żałoba zhańbiły człowieka, którego pokochała jej zamordowana siostra. Tak samo, jak nie mogła pozwolić, aby pamięć o Vizsli zaginęła pod ruinami Mandalory.
Jedi odleciał, ale nie śledziła lotu jego statku. Gdy odwróciła się, przed jej oczyma płonęło miasto, a podzieleni Mandalorianie, niczym wrzasko-jastrzębie w locie, staczali ze sobą ostre walki. Wokół panował chaos, gdy brat stawał przeciw bratu, gdy siostra zabijała siostrę. A ona tylko patrzyła przed siebie, bo to właśnie szeptałby do jej ucha Pre Vizsla, gdyby nadal żył.
Patrz przed siebie, to twoja przyszłość – niemal słyszała jego słowa; pewne, zawadiackie, pełne płonnej nadziei. – Przegrałem bitwę, ale ty wygrasz wojnę.
I to właśnie zamierzała dokonać. Wygrać ostatni bój o losy Mandalory. Zamierzała spełnić obietnicę, która złączyła ją na dobre i na złe z Vizslą.
Chociaż jedno z nich musi ujrzeć wolną, niepodległą Mandalorę. Inaczej ich wspólne życie i śmierć, nie znaczyłyby nic.
Hashhana |
|
|
|
 |
|
 |
|
